Ervaringen

Tom en Ton

Na een zorgeloze zwangerschap is onze zoon Tom onverwachts 4 weken te vroeg geboren. Hij ademde de eerste dagen wat moeizaam, maar daarna knapte hij snel op. Binnen 2 weken mocht hij al naar huis. Hij leek verder gezond, maar het ziekenhuis waarschuwde dat hij het 1e jaar wat langzamer in z’n ontwikkeling zou kunnen zijn vanwege zijn vroeggeboorte.

Met 9 maanden bewoog Tom nog niet erg veel en reageerde bijna niet op prikkels. Vanaf 1 jaar is Tom onderzocht naar de oorzaak hiervan, met uiteindelijk een opname in het Radboudziekenhuis voor een hersenvocht punctie en een MRI scan. Daaruit bleek dat Tom een tekort aan myeline(1) had, wat zich 2 jaar later hersteld heeft. Helaas is er geen oorzaak gevonden voor Tom’s mentale en ook fysieke achterstand. Tegelijkertijd zijn we ons gaan richten op zijn praktische vooruitgang middels fysiotherapie, logopedie en ergotherapie.

Inmiddels is Tom 7 jaar, een lieve grote blonde jongen, die moeite heeft de wereld te begrijpen, of wij hem. Zijn verstandelijk niveau is ca. 2,5 jaar, hij is motorisch beperkt en heeft autistische trekken. Dit betekent in de praktijk dat hij 2/3 woord zinnen maakt, hij wel kan lopen, maar moeite heeft met z’n spierspanning en evenwicht en hij constant structuur, zorg en aandacht nodig heeft.

Thuis en op school is structuur aan de hand van pictogrammen nog steeds belangrijk en gebruiken we ook gebaren. Wij zijn heel erg tevreden hoever hij tot dusver is gekomen en hij gaat nog steeds vooruit, waarbij de Therapeut Ton Bottema een heel belangrijke rol speelt.

De directe aanleiding dat we bij Ton terecht zijn gekomen was het slechte slapen van Tom. Toen hij 5,5 jaar was was hij al 1,5 jaar regelmatig een paar uur per nacht wakker, dan weer van 1 tot 3 en dan weer van 2 tot 4 uur. Hij huilde niet, maar was gewoon klaarwakker: ging spelen, kwam zijn bed uit, maakte lampen aan, maakte lawaai, dan slaap je zelf dus ook echt niet meer. Inmiddels hadden we een 2e zoontje, Casper, die ook de nodige aandacht opeiste. Zonder slaap hielden we het niet vol en toen hoorden we van de Cranio Sacraal therapie. Medio december 2004 zijn we ermee begonnen en vanaf eind januari 2005 ging Tom steeds langer doorslapen: tot 5 uur, tot 6 uur en inmiddels meestal tot 7 uur.

Eerst gingen we 1x per week en inmiddels is dat 1x per 2/3 weken, tegen die tijd merken we de onrust bij Tom ook weer terugkomen en kan hij ook moeilijker inslapen, maar het is nooit meer zo erg als voorheen. De eerste keren waren heel heftig. Ton had ons er al voor gewaarschuwd: Tom werd liefdevol vastgehouden en werd eerst heel erg boos, toen huilde hij intens verdrietig zoals we nog nooit bij hem hadden gehoord en toen viel hij in slaap. Dit was nodig om Tom echt tot rust te brengen, die rust vanuit zichzelf heeft hij sindsdien gehouden met behulp van de therapie.

Toen Ton de rust in Tom kon krijgen kon hij pas echt behandelen. Het slapen van Tom was het eerste wonder dat gebeurde, later heeft deze therapie op veel meer gebieden goede invloed gehad. Tom was altijd heel onrustig, liep wat doelloos rond, kon zich niet concentreren, begreep de taal niet en niet wat van hem verwacht werd en dat frustreerde hem. Dat uitte zich in een aantal driftbuien per dag, waarin je hem niet kon bereiken.

Op dit moment heeft hij die nog steeds maar kun je hem wel vaker bereiken en duidelijk maken wat de bedoeling is. Het aantal driftbuien is minder maar wel heftiger. We denken dat dat komt doordat hij meer begrijpt en beter weet wat hij wel/niet wil.

Tom kan nu veel beter duidelijk maken wat hij wil, sinds een paar maanden ook met taal (2/3 woordzinnen), nadat Ton hem ook in het mondgebied behandelt. Hij loopt nog steeds veel rond, maar kan nu ook aan tafel gaan zitten en bezig zijn met kleuren, een boekje lezen of een puzzel maken. Ook staat hij meer open voor nieuwe dingen en heeft hij meer aandacht voor de wereld om hem heen. Ongelooflijk is het verschil met de eerste keren dat we naar Ton gingen.

Zo onrustig als Tom was en hoe goed hij zich nu laat behandelen, sterker nog: hij vindt het heerlijk om naar Ton te gaan, staat letterlijk te springen van plezier in de wachtruimte. Als Tom op de bank ligt, blijft hij keurig liggen, zelfs als Ton in z’n mond behandelt, alleen aan z’n wiebelende benen zie je nog wat onrust. De vooruitgang die Tom laat zien is voor ons duidelijk een gevolg van meer rust in Tom zelf. Dit uitgangspunt is de start van de ontwikkeling die Tom laat zien en dit is begonnen met de behandelingen door Ton.

Vanaf het begin is de klik goed geweest tussen die twee en dat is alleen maar versterkt, Ton is dan ook geweldig voor kinderen. Tom kan vooral kleine woorden zeggen, we waren dan ook verbaasd hem laatst heel duidelijk ‘Ton Bottema’ te horen zeggen. Dat zegt genoeg lijkt me. We zijn Ton dan ook ontzettend dankbaar wat hij voor Tom en dus ook voor ons betekent.

Rick en Angela,  6 augustus 2006

September 2013

Glenn

Glenn geboren op 16 november 2005, nu bijna 8 jaar, is altijd een makkelijke baby/kleuter geweest alleen heeft hij altijd moeite gehad met zijn concentratie.

In een korte periode van 2 jaar tijd is hij zijn opa en oma verloren. Hij hield hierdoor heel veel spanning en emoties vast in zijn lichaampje, waardoor hij niet lekker in zijn vel zat, dit veroorzaakte een grote impact op zijn concentratie.

Toen Glenn in groep 3 kwam, een belangrijk schooljaar waar veel op je afkomt, want je moet o.a. leren lezen, rekenen etc., in combinatie met het daltononderwijs (dit houd in dat hij ook veel zelf moet plannen), was erg moeilijk voor hem.

Glenn werd erg onzeker en kwam soms verdrietig uit school, omdat alle kindjes hun werkjes af hadden maar hij niet. Je zag dat hij er mee worstelde en er tegen vocht, hij kon het niet op eigen kracht. Hij begon af en toe weer in zijn broek te plassen en kon ‘s avonds niet in slaap komen, hij spookte soms om 23.00 uur nog rond.

Dit had weer effect op de volgende dag, want dan voelde hij zich moe en lamlendig. Op school dacht de juf veel mee over het “plan van aanpak”. We hebben verschillende trucjes geprobeerd om hem bij zijn concentratie te houden, maar niets hielp. Hij werd zelfs met de dag onzekerder.

Glenn: “Papa en mama, ik wil zo graag mijn werkjes op tijd afkrijgen, maar het lukt me gewoon niet! Ik doe zo mijn best!!” Als ouders voel je de onmacht, want je wil hem zo graag helpen maar je weet niet hoe. Totdat ik na een gesprek met de juf voelde dat we echt alles hadden geprobeerd maar niets hielp.

Ik voelde dat we dit niet zelf op konden lossen dus ik ben gaan googlen naar hulp van buitenaf. Ik kwam uit op craniosacrale osteopathie bij Ton Bottema. Ik heb Ton gebeld en uitgelegd dat ik met mijn handen in het haar zit en geen raad meer wist met Glenn. Glenn was erg verdrietig! Om als ouders je kind zo verdrietig en ongelukkig te zien is heel erg rot. Ton is met Glenn aan de slag gegaan, gelijk na de eerste behandeling merkten we al dat hij meer rust kreeg in zijn lichaampje en ‘s avonds sneller in slaap viel. Vanaf de eerste behandeling was hij weer “droog”.

En zo zagen we na elke behandeling vooruitgang. Glenn gaat altijd met veel plezier naar Ton toe. Ik ben Ton erg dankbaar dat hij ons geholpen heeft, want nu enkele maanden later hebben we een zelfverzekerde Glenn die weer plezier in leren heeft en het fijn vind om naar school te gaan, zelfs het plannen van zijn werkjes gaat super!! Zijn concentratie zal altijd een zwak punt bij hem blijven, maar dankzij de behandelingen van Ton is dit onder controle!

Ton bedankt!!